یه وقتایی خودت و زندگیتو با آدمایی قیاس میکنی که شرایط و زندگیشون یه سرو گردن که چه عرض کنم! ۱۰۰ سرو گردن از تو بالا تره... اینکه میگی فلانی الان چه کارا که نکرده و من بی عرضم و فلانم و از این حرفا!... خب یه نگاه کن به موقعیتایی که اون داشت! خونه خوب، خانواده خوب، بدون گیر و گرفتاری آنچنانی و نگرانی از آینده و این دست از دل نگرانیها... یه نگاه به خودت میندازی و میبینی تو فقط و فقط خودتی و همین تن سالمت که خدا رو شکر ولی اونقد گرفتاری داری که نمیدونی اونا رو چجوری جمع و جور کنی و نقشه کشیدن واسه آرزوهات و یکی مثل اون شدن که جای خود...

نمیگم آدما باید ناامید بشن به خاطر شرایطشون ولی سخته تو همزمان مثل اونی بشی که همه چی داره! سخت که نه، والله نشدنیه... نهایش تو بتونی چند سال بعد شرایط چند سال قبل اون و داشته باشی و اگه خیلی جربزه داشته باشی میتونی بعد چند سال که جون کندی تازه هم ترازش بشی و اگه جونی برات موند ازش جلو بزنی؛ آدم وقتی به یه شرایط ایده آل نسبت به همون آرزوها و افکاری که تو ذهنشه برسه تازه یکم قدرت پیدا میکنه و بعد از اون همه چی به تلاش و ارادش واسه پیشرفت بستگی داره...